bir buludla konuşurken duyuluyordu sesi,görülmeye dayanılmaz.cesaretimdi onu vareden ben kendi içinde yenik.tüm zamanları yokeden varlığın içine girdiğim,kendimi bildiğim,ben sandığımı yokettiğim.gökler yarıldı kapılar açıldı ardı sıra ben hangisine yüzeceğimi bilemezken bir ejderha ve bir uçmak hissi geldi.o hisle konuştum ejderha gülü verdi.ama gülmedi.dayanılmaz cesaretimdi beni vareden.tanrılar sustu,bütün mitlerin efsanelerini anlattılar,her canlı önümde diz çöktü ve vuruldu.sayısız cellat bir kuyunun ağzında bekliyordu,bu kuyunun dibinde uzay uzayın dışında başka bir planet ama hepsi aynı yerde anlamazsın şimdi nerde.neden derken bir ses duyuldu gel dedim kendime.evet ben kendimi uzaktan çağırdım öylece.sonra o buluddan bir kadın çıktı kadın iki oldu üç oldu derken sonsuz.göz alabildiğine kalabalık ve herşey yeniden varoldu.başa döndüm ve bir buludla konuşurken kendimi gördüm sonra kendi tekilliğimde sustum.kimseler bilmedi
bir ölümsüzün güncesi
Hüseyin MAVİCE
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder